Nίκος Δήμου
HMEPOΛOΓIOΑΥΓΟΥΣΤΕ ΚΑΛΕ MOY MHNA να _σουν δώδεκα φορές το χρόνο! Να
έφευγαν οι Αθηναίοι και να μας άδειαζαν τη γωνιά. Να
παραθέριζαν συνέχεια. Να απολαμβάναμε ησυχία, καθαρό αέρα (όσο
φυσάει το μελτέμι...) κυκλοφοριακή άνεση (παρκάρεις παντού),
ψυχική ευφορία. Ακόμα κι ο καύσωνας αντέχεται πιο εύκολα.
Τι είπατε; Ποιος θα δούλευε; Μα μήπως και τώρα δουλεύουν;
(Εκτός αν εννοείτε πως δουλεύουν ο ένας τον άλλον). Μπα - όπως
η καλύτερη κυβέρνηση είναι αυτή που κυβερνάει λιγότερο, έτσι
κι ο Έλληνας εργαζόμενος είναι πιο παραγωγικός όταν εργάζεται
λιγότερο. Λιγότερη εργασία = λιγότερη γραφειοκρατία, ρύπανση,
όχληση και κομπίνα. Αν μάλιστα δεν δουλεύει καθόλου, τα
πράγματα επιστρέφουν σε μία ιδανική, παραδείσια κατάσταση.
Αλίμονο όμως, ο Αύγουστος τελείωσε και οι βάρβαροι
επιστρέφουν. Σαν ορδές Πετσενέγων (πού τους θυμήθηκα!)
ανακαταλαμβάνουν την πόλη - κι εμείς, που χαρήκαμε μία
αναγεννημένη Αθήνα, φεύγουμε πανικόβλητοι. (Διακοπές τον
Σεπτέμβριο - η επιλογή των φρονίμων...)
Πάλι καλά (για μας) που συνεχίζουν την παλιά παράδοση και
ξεκουμπίζονται όλοι μαζί. Βέβαια αυτοί μεταφέρουν την πόλη
τους εκεί που πάνε, συνωστίζονται πατείς με πατώ σε στις
παραλίες, ξαναβλέπουν τις ίδιες φάτσες, δεν βρίσκουν φαΪ και
εξυπηρέτηση - κι όσοι επιζούν από τις διακοπές, σκοτώνονται
στις εθνικές οδούς.
Οι παλιοί αναγνώστες ξέρουν πόσες φορές έχω γράψει: όχι
διακοπές τον Αύγουστο - κινηθείτε κόντρα στο ρεύμα! Μάταια.
(Δεν βαριέστε: εδώ ο K.K. ξαναγράφει εικοσιπέντε χρόνια πολύ
σοβαρότερα πράγματα - κι όλο περισσότερο απελπίζεται...)
KI ΕΣΥ ΔΗΛΑΔΗ O ΞΥΠΝΙΟΣ TI ΕΚΑΝΕΣ TO ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ; θα ρωτήσει
σίγουρα ένας αναγνώστης που κουράστηκε από το δεκαετές μου
αυγουστιάτικο κήρυγμα.
Τίποτα, αγαπητοί φίλοι, τίποτα. Με πρόσχημα την ανάρρωση
(τρίχες - από τον Ιούνιο ήμουν πολύ καλύτερα) πέρασα ένα
καλοκαίρι χωρίς καμιά ουσιαστική δραστηριότητα. Έπαιζα - με
τον υπολογιστή μου, με το Internet, με κείμενα, με βιβλία, με
αυτοκίνητα - γενικά έπαιζα.
Πώς μπορείς και παίζεις, όταν ο κόσμος καίγεται; (ακούω τη
δεύτερη ερώτηση). Μα είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Με έχει
κουράσει τόσος παραλογισμός. Δεν αντέχω να σκοτώνονται και να
βασανίζονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι - στη Ρουάντα, στη
Βοσνία - επειδή οι μεν είναι Τούτσι, οι δε Χούτου, οι μεν
Σέρβοι, οι δε Κροάτες - ή οτιδήποτε άλλο. Δεν αντέχω να
ξανακούω για εμπρηστές-φαντάσματα. Δεν αντέχω την εκλογολογία,
δημαρχολογία και προεδρολογία την ώρα που η χώρα μας έχει
χρεοκοπήσει οικονομικά - κι όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. (Ούτε τα
δισέγγονά μας δεν θα μπορέσουν να ξεχρεώσουν την Ελλάδα!)
O κόσμος είναι ένα μεγάλο τρελάδικο. O ένας πεθαίνει από
αφυδάτωση, ο άλλος δίνει 650.000 να αγοράσει _λαμπάτο_
ενισχυτή για το αυτοκίνητό του. (Διαβάσατε στο περασμένο
τεύχος; Μόνο όταν είναι ακίνητο θα μπορεί να ακούσει τη
διαφορά!) Δεν τον κατακρίνω. Στα πλαίσια του γενικού
ανορθολογισμού - όλα είναι εξίσου νόμιμα. Και οι Σέρβοι, που
τους υπερασπίζεστε τόσο θερμά. (Αλλά τώρα ποιους; Μιλόσεβιτς ή
Κάραζιτς; Και γιατί κ. Σταύρο Δημητριάδη χρειάζεστε τέσσερις
πυκνογραμμένες σελίδες για να αντικρούσετε δύο παραγράφους;
Πώς να χωρέσουν στον _Διάλογο_;) Οι Σέρβοι, λοιπόν, κατείχαν
παλιά το 30% της Βοσνίας. Το ειρηνευτικό σχέδιο τους δίνει το
50% - και δεν το δέχονται. Και οι Τούρκοι ήταν το 18% του
πληθυσμού της Κύπρου - τώρα κατέχουν το 35%. Τρελά πράγματα...
Αναρωτιέμαι καμιά φορά, αυτοί που πιστεύουν σε ένα δίκαιο και
ευσπλαχνικό Θεό, πώς τον δικαιολογούν, όταν βλέπουν τους
σωρούς με τα πτώματα. Όλοι αυτοί ήταν αμαρτωλοί; Και τα
παιδάκια;
E! λοιπόν εγώ παίζω - για να μην τρελαθώ. Είναι - για μένα - η
υγιέστερη αντίδραση...
ΜΠΡΑΒΟ ΤΕΤΡΑΤΡΟΧΙΤΕΣ ΣΤΟ INTERNET! Πολύς κόσμος! Σε λίγο η
αλληλογραφία μου θα γίνει όλη ηλεκτρονική. (Οι αναγνώστες
Μπαλτζής και Μπεκιαρίδης που σπουδάζουν πληροφορική στο
Esslingen, να γράψουν τη σωστή τους ηλεκτρονική διεύθυνση.
Τρία γράμματα τους έχω στείλει. 'Ολα γυρίζουν πίσω -
παραλήπτης άγνωστος!)
Εκπληκτικός χώρος το internet. O Harley Hahn στο σχετικό
βιβλίο του, ισχυρίζεται πως είναι _το μεγαλύτερο επίτευγμα
στην ιστορία της ανθρωπότητας_. Και προεξοφλώντας τις
αντιρρήσεις του αναγνώστη (_τι πιο επιβλητικό από τις
πυραμίδες, πιο ωραίο από τον _Δαβίδ_ του Μιχαηλάγγελου, πιο
σημαντικό από τις εφευρέσεις της βιομηχανικής επανάστασης;_)
συνεχίζει, εξηγώντας τι εννοεί. Ότι πρώτη φορά δημιουργείται
κάτι από τη συνεργασία χιλιάδων ανθρώπων σε πολλές χώρες, που
ο καθένας οικοδομούσε ένα δικό του στοιχείο - και ξαφνικά
έγινε τμήμα ενός τεράστιου δικτύου. (Κι όπως έγραψα και στο
τελευταίο τεύχος - ενός δικτύου ανεξάρτητου από συμφέροντα ή
εξουσίες). Και έπειτα, πως για πρώτη φορά, συναντώνται τόσα
εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ τους αλλά και με το σύνολο των
ανθρωπίνων γνώσεων (που υπάρχει αποθηκευμένο στις μνήμες των
υπολογιστών) σε μία τέτοια ελεύθερη και ισότιμη σύνδεση.
Πρόκειται για μια πολιτιστική επανάσταση της οποίας το μέγεθος
και τη σημασία είναι αδύνατο ακόμα να συλλάβουμε.
Προς το παρόν εγώ προσπαθώ να συλλάβω τις ιδιοτροπίες του Unix
(είναι το λειτουργικό σύστημα του Internet) και να μην κάνω
λάθη. Διότι, όπως πάλι γράφει ο Hahn, _τo Internet είναι
εύκολο να το χειριστείς, αλλά δύσκολο να το μάθεις_.
ΔΙΠΛΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ! Εδώ και τριάντα χρόνια, από τότε που αγόρασα
το πρώτο μου αυτοκίνητο, συνηθίζω κάθε χίλια χιλιόμετρα να
γιορτάζω γενέθλια. Βλέπω κάθε αυτοκίνητο σαν ζωντανό οργανισμό
που μεγαλώνει: στα δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα είναι παιδί δέκα
ετών, στα εβδομήντα μπαίνει στην τρίτη ηλικία.
Επειδή άλλαζα συχνά αυτοκίνητα δεν έφτασα ποτέ να γιορτάσω
βαθιά γερατειά. (Αν και τώρα δεν είναι όπως παλιά: τα
αυτοκίνητα αντέχουν - όπως και οι πολιτικοί).
Όταν έκανα πολλά χιλιόμετρα συνέβαινε να γιορτάσω και πενήντα
επετείους σε ένα χρόνο. Τώρα τα χιλιόμετρα είναι λιγότερα και
μοιράζονται: όπως οι περισσότεροι δακτυλιόπληκτοι έχω δύο
αυτοκίνητα. Επιπλέον οδηγώ και αυτά των 4T, και άλλα, εκτός
Ελλάδος.
Προχθές συνέβη κάτι μοναδικό: και τα δύο μου αυτοκίνητα
γιόρτασαν γενέθλια την ίδια μέρα. Το BMW 318is έγινε
εικοσιοκτώ ετών και το Renault Clio (αν και αρχαιότερο)
δεκαπέντε. (Χιλιόμετρα πόλης).
Κι αν αναρωτιέστε πώς γιορτάζεται η επέτειος - είναι απλό:
όταν το κοντέρ γυρίσει χιλιάδα, τραγουδάω (συχνά από μέσα μου)
το Happy Birthday to you.
H ΩΡΑ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ KAI ΤΩΝ ΕΠΙΓΡΑΦΩΝ. Αλλά πριν, μία
διευκρίνιση για την κυρία Αίμυ Καπετανοπούλου, που με επιστολή
της διαμαρτύρεται γιατί _εκθέτουμε_ τους καταστηματάρχες κ.λπ.
αφήνοντας το όνομα και το τηλέφωνο στη φωτογραφία. Κυρία
Καπετανοπούλου, κάθε επιγραφή είναι δημόσια - την βλέπει ο
καθένας. Από τη στιγμή που κάποιος την αναρτήσει, υπόκειται
και σε δημόσια κριτική (όπως κι όποιος κυκλοφορήσει ένα
βιβλίο...)
Δύο αναγνώστες συνάντησαν (ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον)
μία εκπληκτική ονομασία: _ΨΥΚΤΟΑΕΡΟΤΟΜ_. O κ. Αλέξης Τσαπάρας
από τον Χολαργό φωτογράφησε μία διαφημιστική πινακίδα του
πρωτότυπου αυτού δημιουργήματος. Όπως διαβάζετε, πρόκειται για
μία αεροτομή που _ψύχει, εξαερώνει, σταθεροποιεί και
διακοσμεί_. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί στην ονομασία από όλες
τις λειτουργίες μπήκε μόνον η ψύξη. Έπρεπε να είναι:
_ΨΥΚΤΟΕΞΑΕΡΟΣΤΑΘΕΡΟΔΙΑΚΟΣΜΟ-ΑΕΡΟΤΟΜ_.
O κ. ?γγελος Αναστόπουλος, από την Αργυρούπολη, συνάντησε όμως
έναν σκαραβαίο εξοπλισμένο με την εκπληκτική αυτή κατασκευή.
Όπως μου γράφει, για να βγάλει τις φωτογραφίες _χρειάστηκε να
παίξω λίγο το ρόλο του παπαράτσι (ποιος ξέρει τη γνώμη του
ιδιοκτήτη γι_ αυτούς που φωτογραφίζουν το αυτοκίνητό του)._
Ίσως λόγω παπαρατσισμού να του ξέφυγε τελικά η πίσω αεροτομή.
Στις τρεις φωτογραφίες που μου έστειλε φαίνονται (εκτός από το
εκπληκτικό χρώμα του αυτοκινήτου) η μπροστινή αεροτομή, οι
εξελκώσεις στα πίσω φτερά - που φέρουν ανάγλυφη τη λέξη
_AEPOTOM_ - και το διαφημιστικό αυτοκόλλητο στο τζάμι. Αλλά
την ίδια τη θαυματουργή αεροτομή, δεν την βλέπουμε πουθενά.
(Το κόψιμο του αυτοκινήτου στη φωτογραφία οφείλεται στον
φωτογράφο - όχι σε αυτούς που νομίζετε...)
O αναγνώστης Χάρης Κυριακούλης, από το Ρίο Πατρών (ευχαριστώ
για τις ευχές, όπως και όλους τους άλλους - με τόσες καλές
ευχές θα πρέπει να πιάσω τα 200 - όχι χιλιόμετρα - χρόνια!)
μου στέλνει φωτογραφίες με την επιγραφή ΑΠΑΛΟΥΜΙΝ. Γνωστή η
εταιρία και γι_ αυτό δεν δημοσιεύω τις φωτογραφίες παρ_ όλο
που αυτό το κουτσουρεμένο _αλουμιν_ ανήκει δικαιωματικά στη
συλλογή μας.
Τέλος, ο κ. Δημήτρης Τούλας από τη Θεσσαλονίκη μου στέλνει τη
βαρβαρική ονομασία ΕΥΡΟΣΚΑΛ σε μία υπερβάρβαρη εμφάνιση:
γραμμένη με πινέλο στα βράχια στην τουριστική (όπως
υπενθυμίζει) διαδρομή από το Ναύπλιο στην Κόρινθο.
Δεν φτάνει δηλαδή που οι δημιουργοί του ΕΥΡΟΣΚΑΛ ρυπαίνουν τη
γλώσσα, με το συνδυασμό τους - επιπλέον ρυπαίνουν και το
τοπίο. (Κύριε Λαλιώτη, τι λέει το ΥΠΕΧΩΔΕ για τέτοιες
ατασθαλίες;)
Πραγματικά, το ΕΥΡΟΨ τους έλειπε. Σκέτη Ευρώπη!
O ίδιος αναγνώστης μου στέλνει τη φωτογραφία ενός φορτηγού σε
αποσύνθεση. O αριθμός δεν φαίνεται, πίσω φώτα ανύπαρκτα, ο
προφυλακτήρας σέρνεται. Κι όμως κυκλοφορεί αποτελώντας, όπως
γράφει _τον ορισμό της ενεργητικής και παθητικής ασφάλειας.
Περαστικά και καλή ανάρρωση σε όποιον ατυχή το συναντήσει
νύχτα σε ορεινό δρόμο με στροφές._
Έχω κι εγώ συναντήσει συχνά τέτοια σαράβαλα. Μόνον η Τροχαία
δεν τα βλέπει. Μάλιστα μία φορά που υπέδειξα έναν ανάλογο
δημόσιο κίνδυνο, το Όργανον της Τάξεως μου είπε:
_Επαγγελματίας είναι, να του πάρουμε το ψωμί του;_
Όλοι λίγο πολύ επαγγελματίες είμαστε - δηλαδή εργαζόμενοι. (Αν
και συντηρείται ακόμα, από τους πρώτους καιρούς του
αυτοκινήτου, η έννοια ότι κάθε γιωταχής είναι αργόσχολος
βολταδόρος). Λοιπόν: Το ψωμί τους, ή τη ζωή μας;._Ν.Δ.
Υ.Γ. Μαζί με τις φωτογραφίες των αναγνωστών σάς παραθέτω (για
οφθαλμοπορνεία) και
μία Testarossa παραγωγή του υπολογιστή (Corel 5) εκτύπωση Canon BJC600.